Wygrywa ten, kto najwięcej razy poda prawidłową pisownię wyrazów.

Na poszczególnych kręgach tarczy naklejamy głoski „u”, „ó”, „ż”, „rz”. Przygotowujemy woreczek do rzucania oraz żetony – guziki.

Poszczególni gracze podchodzą do linii rzutu we wcześniej obranej kolejności (np. alfabetycznej) i pojedynczo rzucają. Jeśli woreczek trafi na pole z określoną głoską, rzucający musi podać wyraz, który ją zawiera. Jeżeli zadanie zostanie wykonane prawidłowo – zawodnik otrzymuje jeden żeton i w nagrodę dodatkowy rzut. Jeżeli trafi w sam środek – może rzucać po raz kolejny lub uzyskać szansę pomocy, gdy nie jest pewny pisowni (zajrzeć do słownika ortograficznego albo zapytać swoją grupę). Jeśli zaś podany wyraz jest nieprawidłowy lub się powtórzył – gracz nie otrzymuje żetonu, przekazuje woreczek następnemu w kolejce i ponownie czeka na swoją.

WARIANT:
Rezygnujemy z rzucania – woreczek nie będzie nam tutaj potrzebny. W oddzielnym pojemniku przygotowujemy zestaw wyrazów z trudnością ortograficzną (ó, u, rz, ż), w których w miejsce danych głosek wstawiono okienka. Uczestnicy zabawy ustawiają się wokół tarczy. Przy podkładzie dość skocznej, najlepiej irlandzkiej muzyki, podają sobie pojemnik z wyrazami. Kiedy muzyka milknie, gracz trzymający właśnie pudełko musi wylosować karteczkę z wyrazem i jak najszybciej położyć ją w odpowiednim miejscu na tarczy (taki wariant gry możemy wykorzystać też przy utrwalaniu części mowy).

Gra kończy się po kilku rundach (np. 5) podliczeniem żetonów – wygrywa ten, kto ma ich najwięcej. W wariantach, w których uczestnicy gry mogą odpaść, bo nie potrafią np. odnaleźć miejsca na wylosowany wyraz w wyznaczonym czasie – wygrywa ten, kto najdłużej utrzyma się na placu boju.